Nog niet zo heel lang geleden ontdekte ik de podcasts. Het duurde even voordat ik op stoom was, inmiddels heb ik vermakelijke en interessante luisterprojecten gevonden. Sinds afgelopen zomer maak ik elke week een rondje langs een aantal vaste luisterrubrieken.
In Spotify Wrapped 2022 was de hoogste notering voor Met het Oog op Morgen. Dit is op twee punten oneerlijke concurrentie met de ‘echte’ podcasts. De dagelijkse radio uitzending duurt bijna een uur en neemt daarin veel uren per week in beslag. Andere podcasts produceren minder frequent afleveringen en deze zijn ook vaak korter, zo’n 20 minuten tot een half uur.
Er zijn een drietal politieke wekelijkse podcasts die ik luister om op de hoogte te blijven van de Haagse politiek. Deze komen wel alledrie tegelijk beschikbaar, veelal op vrijdagmiddag of zaterdagochtend. Minder ideaal als je ze dan allemaal achter elkaar luistert, want het nieuws overlapt vaak wel wat. De eerste en mijn favoriete is De Stemming. Ondanks dat men af en toe benadrukt dat er een draaiboek onder ligt is het fijn dat de luisteraar een losse, op meningen gebaseerde, veelal cynische blik op de Haagse politiek krijgt voorgeschoteld.
Mijn minst favoriete podcast op dit gebied is Haagse Zaken van NRC. Dit nogal serieuze duidingsuur verveelt me soms, ik dwaal dan af. De nieuwe presentator pakt het wat anders aan (thematisch?) en ik mis Lamyae Aharouay stiekem best wel. Zij heeft een hele fijne stem om naar te luisteren en ze geeft immer een scherpe analyse.
Dan blijft nog over De kamer van Klok, die zit ingebakken in de Volkskrant elke dag. Ook in deze podcast wordt het Haagse nieuws doorgenomen en is er ruimte voor de mening van de deelnemers. De presentator zorgt voor een benadering die aansluit bij de belevingswereld van de gewone burger.
De hidden gems zijn niets voor niets verborgen in het woud van de vele podcasts, die soms niet om aan te horen zijn of rommelig in elkaar steken. Dit varieert van onzinnige inhoud tot slecht verstaanbare presentatoren. Iedereen probeert wel eens wat uit, vaak ben ik er snel klaar mee.
Een heerlijke rommelige podcast die ik wel kan waarderen is Weer een dag. Het nieuws van de dag staat centraal, maar er is ook ruimte voor andere onderwerpen. Dit varieert van de speeltuin tot mede-NPO presentatoren. Zelfs de reclame wordt op lachwekkende wijze met de luisteraar gedeeld. Het sluitstuk vindt plaats in de tv uitzending op zondagavond, Media Inside.
De Volkskrant krantenartikelen getiteld “Eenzame uitvaart” vind ik intrigerend om te lezen. Een mensenleven dat eindigt in het volstrekte alleen zijn, al dan niet zo gekozen, dat druist in tegen allerlei theorieën over menselijk welzijn. Een mooie Ted Talk hierover is die van Robert Waldinger, die een longitudinale studie heeft gedaan naar ‘true happiness’. Een belangrijke pijler van deze happiness is menselijke nabijheid en verbinding.
Het luisteren naar de podcast De eenzame uitvaart, bracht de zoektocht naar de verhalen van de overledenen voor mij nog dichterbij. De stem van de schrijver die de artikelen voorleest zoals hij ze geschreven en bedoeld heeft, vond ik enorm pakkend. Ademloos heb ik er naar geluisterd tijdens het wandelen. Aan het einde van elke aflevering leest de dichter uit de Poule des doods het persoonlijke gedicht voor de overledene voor. De afleveringen stopten zo snel als ze gekomen waren, wat maakte dat ik de schrijver toegevoegd heb op Instagram. Een gezicht bij deze stem maakte het plaatje compleet, dacht ik. Als anonieme lezer en luisteraar waan je je vaak onzichtbaar. Ik schrok dan ook toen er een terugvolg verzoek kwam op Instagram. Nu beraad ik mij op een passend bericht, om te vragen wanneer er weer een nieuwe aflevering online komt.
